Still in Mauritania
Door: ali & co
Blijf op de hoogte en volg ali
29 November 2004 | Mauritanië, Nouâdhibou
From Atar we took the piste to the north to Choum.
It was a pity we couldn't take the northern route to Zouerat and Bir Moghrein, because of a kidnapping a few months ago.
So we took the route to the west along the railway to the coast.
At the second day early morning one of our two cars broke down. So the other car has to drag it for about 400 KM !!!
And most of the route was off road with a
lot of soft sands.
Instead of crossing the border to Western Sahara, we drove to Nouadhibou at the coast for repairing the car.
It's a nice and lifely town to stay for one and a half day before we will travel back to Morocco and Europe.
Nog in Mauritanië ....
We zijn aan de kust in het meest noordwestelijke puntje van Mauritanië. Vanwege autopech zijn we hier nog een halve dag, dacht ik. Maar net hoorde ik dat de auto onderdelen in de hoofdstad besteld moesten worden en worden ingevlogen. Onze camping is wel direct naast de luchthaven, dus dat scheelt.
Route noord
Vanaf Atar hebben we zaterdag een piste naar het noorden genomen tot Choum. De autos hebben veel te lijden door al het gehobbel. Behalve een te repareren kapotte remleiding ging dit traject verder goed. De geplande route naar het noorden via Zouerat en Bir Moghrein was ons verboden te nemen door de Nederlandse ambassadeur, omdat begin dit najaar hier een paar Nederlanders door een warlord van een nep Polisario waren gekipnapt. In Choum vertelde een gids, dat hij zonder problemen nog steeds deze route liet rijden.
Route west
Wij besloten toch maar de route naar het westen langs de spoorlijn te nemen, een zware zanderige piste was ons verteld, maar goed zonder een gids te doen.
Zaterdagmiddag begonnen we hieraan. Meestal hadden we de spoorbaan goed in het oog en konden we ons verder rienteren op de zon. Ook volgden we meestal de meest verse bandensporen. Eind van de middag leidde een dergelijk spoor iets te ver naar het zuiden en kwamen we bij een nomadenfamilie uit met drie autos voor de tent. Dan zie je door een paar graden af te wijken, hoever je al van je route afwijkt. Door noord te rijden zagen we weer de de spoorlijn. Onderweg kwamen we in de 'middle of nowhere' nog een nomade per kameel tegen. Van de spoorweg had hij nooit gehoord, maar hij wilde wel een aspirine.
s Nachts hebben we gekampeerd in een duinpannetje en hoorden drie keer de erts-trein voorbij denderen.
Autopech
Zondagmorgen gingen we om half acht op pad om het grootste deel van deze route naar de kust nog te rijden om voor 6 uur de grens naar de Westelijke Sahara te passeren en daar in een hotel te overnachten.
Deze dag reed ik in de eerste auto, de pajero, met Marius mee, en Co in de tweede auto, de landcruiser met Johan.
Binnen een half uur zagen we de landcruiser niet meer. Na een tijdje wachten reden we terug. Pech !! De ventilator was afgebroken en had ook nog het een en ander meer vernield. Einde oefening, zoals Johan zei.
Er zat niet anders op dan dat de pajero ging slepen en dat de landcruiser waar nodig in de duinen op eigen kracht zou rijden.
Eeen lange rit
Gelukkig viel het Azeffat duinengebied, dat we moesten passeren, erg mee. De pajero kon het goed aan, maar twee keer hoefde de motor van de landcruiser te hulp komen.
Op de vlakkere stukken, gravel, steenslag, wasbord en grasachtige vlaktes haalden we gemiddeld zelfs 40 KM per uur.
Onderweg waren maar een paar tenten- en golfpatendorpjes langs de spoorbaan.
We kwamen nog al wat kamelenkuddes tegen. Verder maar 1 auto die ons inhaalde en op het eind 3 tegenliggers, waaronder een Nederlander.
Petje af voor de pajero, die ons bijna 400 KM sleepte, waarvan meer dan 300 KM off-road over een als zwaar bekend staande piste.
Nouadhibou
s Avonds op de camping van Ali in Nouadhibou, waar we s avonds tegen achten aankwamen, kregen we in de grote tent meteen 3 kopjes Mauretaanse thee en zijn we om de hoek bij een Senegalees restaurant gaan eten.
Nu wordt aan de autos gesleuteld. Er brak aan het eind ook nog een veer.
Inmiddels is duidelijk, dat er onderdelen Nouakchott, de hoofdstad, moeten komen.
Thuisreis
Vanaf hier is het alleen nog asfalt.
Het is de vraag, of we (zelfs met minder stops in Marokko) vrijdagavond het pension in Torremolinos halen.
Basiq air vliegt elke dag, dus dan wordt het een dagje later misschien .....
It was a pity we couldn't take the northern route to Zouerat and Bir Moghrein, because of a kidnapping a few months ago.
So we took the route to the west along the railway to the coast.
At the second day early morning one of our two cars broke down. So the other car has to drag it for about 400 KM !!!
And most of the route was off road with a
lot of soft sands.
Instead of crossing the border to Western Sahara, we drove to Nouadhibou at the coast for repairing the car.
It's a nice and lifely town to stay for one and a half day before we will travel back to Morocco and Europe.
Nog in Mauritanië ....
We zijn aan de kust in het meest noordwestelijke puntje van Mauritanië. Vanwege autopech zijn we hier nog een halve dag, dacht ik. Maar net hoorde ik dat de auto onderdelen in de hoofdstad besteld moesten worden en worden ingevlogen. Onze camping is wel direct naast de luchthaven, dus dat scheelt.
Route noord
Vanaf Atar hebben we zaterdag een piste naar het noorden genomen tot Choum. De autos hebben veel te lijden door al het gehobbel. Behalve een te repareren kapotte remleiding ging dit traject verder goed. De geplande route naar het noorden via Zouerat en Bir Moghrein was ons verboden te nemen door de Nederlandse ambassadeur, omdat begin dit najaar hier een paar Nederlanders door een warlord van een nep Polisario waren gekipnapt. In Choum vertelde een gids, dat hij zonder problemen nog steeds deze route liet rijden.
Route west
Wij besloten toch maar de route naar het westen langs de spoorlijn te nemen, een zware zanderige piste was ons verteld, maar goed zonder een gids te doen.
Zaterdagmiddag begonnen we hieraan. Meestal hadden we de spoorbaan goed in het oog en konden we ons verder rienteren op de zon. Ook volgden we meestal de meest verse bandensporen. Eind van de middag leidde een dergelijk spoor iets te ver naar het zuiden en kwamen we bij een nomadenfamilie uit met drie autos voor de tent. Dan zie je door een paar graden af te wijken, hoever je al van je route afwijkt. Door noord te rijden zagen we weer de de spoorlijn. Onderweg kwamen we in de 'middle of nowhere' nog een nomade per kameel tegen. Van de spoorweg had hij nooit gehoord, maar hij wilde wel een aspirine.
s Nachts hebben we gekampeerd in een duinpannetje en hoorden drie keer de erts-trein voorbij denderen.
Autopech
Zondagmorgen gingen we om half acht op pad om het grootste deel van deze route naar de kust nog te rijden om voor 6 uur de grens naar de Westelijke Sahara te passeren en daar in een hotel te overnachten.
Deze dag reed ik in de eerste auto, de pajero, met Marius mee, en Co in de tweede auto, de landcruiser met Johan.
Binnen een half uur zagen we de landcruiser niet meer. Na een tijdje wachten reden we terug. Pech !! De ventilator was afgebroken en had ook nog het een en ander meer vernield. Einde oefening, zoals Johan zei.
Er zat niet anders op dan dat de pajero ging slepen en dat de landcruiser waar nodig in de duinen op eigen kracht zou rijden.
Eeen lange rit
Gelukkig viel het Azeffat duinengebied, dat we moesten passeren, erg mee. De pajero kon het goed aan, maar twee keer hoefde de motor van de landcruiser te hulp komen.
Op de vlakkere stukken, gravel, steenslag, wasbord en grasachtige vlaktes haalden we gemiddeld zelfs 40 KM per uur.
Onderweg waren maar een paar tenten- en golfpatendorpjes langs de spoorbaan.
We kwamen nog al wat kamelenkuddes tegen. Verder maar 1 auto die ons inhaalde en op het eind 3 tegenliggers, waaronder een Nederlander.
Petje af voor de pajero, die ons bijna 400 KM sleepte, waarvan meer dan 300 KM off-road over een als zwaar bekend staande piste.
Nouadhibou
s Avonds op de camping van Ali in Nouadhibou, waar we s avonds tegen achten aankwamen, kregen we in de grote tent meteen 3 kopjes Mauretaanse thee en zijn we om de hoek bij een Senegalees restaurant gaan eten.
Nu wordt aan de autos gesleuteld. Er brak aan het eind ook nog een veer.
Inmiddels is duidelijk, dat er onderdelen Nouakchott, de hoofdstad, moeten komen.
Thuisreis
Vanaf hier is het alleen nog asfalt.
Het is de vraag, of we (zelfs met minder stops in Marokko) vrijdagavond het pension in Torremolinos halen.
Basiq air vliegt elke dag, dus dan wordt het een dagje later misschien .....
-
29 November 2004 - 13:17
Co En Ali:
Geesje, leuk om wat uit Nederland te horen. De mail kunnen we nog steeds niet open maken. Internet is hier erg traag. -
30 November 2004 - 16:17
Tienke:
Hoi Ali en Co,
Wij zijn weer een beetje gewend aan Nederland en het mistige weer. Cuba zit nog wel heel erg in ons hoofd. Volgens mij hebben jullie aardig zandgehapt.
Groetjes,
Tienke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
